yüreğim anladıki

hayatının hiçbir yerinde yokum
yeni aldığın giymeyi düşünmeyip dolaba kaldıracağın
ama onun için fazladan askın
bile olmayan bir kıyafet gibi
öylece odanın orta yerinde durup
gelip geçerken üzerime basman
canımı acıtırken beni üzerken
ait olmadığım istenmediğim,
kalabalık bir dolaba hapsedilmek üzereyken
kalamazdım anla lütfen



içimi dışıma çıkarıp aşmışlar bir ipe
kurutulmak üzere
dünya bana ters istikamet dönerken
ayaklarım yerçekimine karşı
kalbim hangi mezbahanede kaldı
kim aldı




öylece gelip geçmelisin içimden
istasyonlar garlar limanlar yok artık
kervansaraylar eskidendi

hiç bu kadar yenik hissetmemiştim kendimi
hiç bu kadar savunmasız
korktum ve kaçtım
ne kazandın dersen
kalbimi gözden çıkarmıştım zaten
belki bedenimi ruhumu
belki aklımı bir ucundan
yakalarım sandım
ama benliğimi kaybetmişim



neyin sancısı bu içimdeki
senin rüzgarında
birbirine çarpan kapılarıyla
ruhumun odaları bomboş



her gün kendimi engellemeye çalışıyorum
bugün yeni bir gün ona yazmıcam diyorum
gün ilerliyor ve ben yenik düşüyorum
elimi telefonda buluyorum aklımı sende
geçiçek biliyorum geçicek ama ne zaman



kendi limanıma demir atmış duruyordum öylece
sonra seni gördüm okyanusun ortasında bir ada
dedim ki yelkenler fora havada fırtına
o gün bu gün dolaşıyorum pusulam kayıp
ada bir serapmış çölde bile rastlanmıcak türden
limanımdaysa bana yer yok artık



belki bir ay sonra söylemicem
belki de iki gün sonra
hala kalbimin parmaklıklarından kurtulup
dilimin ucuna kadar gelebiliyorken
hala sözüm geçiyorken beynime
ve yarının da bir garantisi yokken bu hayatta
evet seviyorum seni

iki hayaldik seninle
yakınlaştıkça kaybolan
gökyüzünden inen ilk kar taneleri gibi
düştüğü yerde eriyen
gözlerinde görmek istiyorum bittiğimi
dokunurken hissetmek
konuşurken anlamak
aklımı inandırmak